Przeszłość zatraca się jak ciche wiewy,
Gdy fale z chwil wabią nad brzeg morza.
I poszum głuszy żal w kwileniach mewy
Gubiąc cień tam, gdzie przyjdzie zorza.
Przyszłość brzmi echem jak muz śpiewy,
Gdy na wyspę miłości ślady nas wiodą.
I twarze jaśnieją i znów wrzosów krzewy
Poją oddechem, dłonie słońcem płoną.
Copyright by Marek Sienkiewicz, 2013
mareksienkiewicz 