Coś na jesienną depresję

Ostatnie dni u wielu z nas wywołują melancholijną refleksję, pogłębioną chandrę. Pogoda dla smutasów – zmagających się z bólem istnienia, codziennymi lękami – i dla abnegatów wszelakiej maści. A właściwie niepogoda..

Na taką aurę dobry jest Nikos Kazandzakis z jego powieścią „Grek Zorba” a także jego hinduski odpowiednik Bhawgwan Rajneesh, zwany pod koniec życia Osho, co dla buddystów zen oznacza „nauczyciel”. Właściwie nie pisał książek, a te które zostały wydane, to opracowane przez jego uczniów wykłady Oshiego. Przez wiele lat nauczał w Indiach, pod koniec życia był profesorem na Uniwersytecie Columbia. Lubił prowokować; wydał „No book” – książkę z samymi pustymi kartkami. Stworzył też Ruch Osho. W 2009 roku ukazało się dzieło „Podróż w nieznane. O życiu i umieraniu”, będące jego intelektualnym przesłaniem i testamentem.

Osho wyrastał z dzinizmu, tak bliskiemu Tagore i Ghandiemu,i buddyzmu zen, ale był przeciwnikiem wszelkich systemów religijnych. Cenił w ludziach religijność,a nie bycie wyznawcą religii. Poza tym uważał,że poszukiwanie sensu życia jest …marnowaniem czasu. Ludzie zatracają się w poszukiwaniu „jedynych prawd i objawień”. W rzeczywistości żadnych wielkich „prawd i objawień ” nie znajdują, ponieważ egzystują one jedynie w ich, niezdolnych do kompromisu z realnym światem duszach i umysłach. Według niego, brak akceptacji faktu, że istotą istnienia jest …istnienie, jest jednym z elementarnych przyczyn cierpienia i samotności.

Osho propagował ahimsę, czyli umiłowanie, szacunek dla każdej istoty żyjącej. Daleki był też on nihilizmu. Jedna z jego sentencji brzmiała: „Życie nie ma najmniejszego sensu, ale to jeszcze nie powód,żeby się nim nie cieszyć”. Przekonywał też, że należy cieszyć się życiem i radość z niego dawać innym. Zatem ten hinduski myśliciel podnosi na duchu. Szczególnie w jesienne wieczory. A jego myśli wciąż radośnie tańczą jak… Grek Zorba. Naprawdę, polecam książki Bhagwana Rajneesha zwanego Osho.

Copyright by Marek Sienkiewicz, 2011